Rekonstrukcja więzadeł krzyżowych

Uszkodzone więzadło krzyżowe przednie odtwarza się metodą rekonstrukcji z użyciem innych elementów ścięgnistych pobranych od pacjenta w trakcie zbiegu. Wybór przeszczepu zależy od wielu czynników (między innymi od wspomnianego wyżej stanu chrząstki stawowej). Najczęściej używamy dwóch rodzajów „materiału”, więzadła właściwego rzepki lub ścięgna mięśnia pół ścięgnistego/pół błoniastego. Po pobraniu przeszczepu umiejscawiamy go na miejscu uszkodzenia więzadła w specjalnie wywierconych w tym celu kanałach w kości udowej i piszczelowej. Przeszczep stabilizujemy przy pomocy tytanowych śrub lub (w bardziej zaawansowanych metodach) śrub bio-wchłanialnych czy specjalnych stabilizatorów (endobutton, retro-screw, cross-pin). Najnowszą metodą jest „double-bundle” polegająca na użyciu nie jednego a dwóch przeszczepów, która według autorów zapewnia bardziej anatomiczną stabilizację.

Chory ma uczucie „uciekania” kolana, niepewności przy zmianie kierunku ruchu, próbie biegania. Jeżeli masz takie odczucia, zgłoś się do lekarza na konsultacje.

Uszkodzenie rozpoznaje ortopeda na podstawie wywiadu zebranego od pacjenta oraz badania fizykalnego. Pomocne może być też wykonanie badania USG lub Rezonansu Magnetycznego stawu kolanowego. W przypadku stwierdzenia przerwania więzadła konieczne jest wykonanie artroskopii stawu kolanowego. Artroskopia pozwala nam ocenić nie tylko stopień uszkodzenia samego więzadła lecz również innych struktur wewnątrz stawowych (izolowanie uszkodzenia więzadła są najrzadsze). Równoczesna ocena chrząstki stawowej determinuje późniejszy wybór metody rekonstrukcji.

Bez względu na wybór metody zabieg operacyjny wykonywany jest technika artroskopową. Niezależnie od jej wykonania, niezbędna jest rehabilitacja pooperacyjna, która jest integralną częścią leczenia pacjenta. Wczesna rehabilitacja pooperacyjna pozwala na szybki powrót do formy i jest zazwyczaj rozpoczynana dzień po zabiegu. Wpływa ona na skrócenie czasu powrotu do sprawności pacjenta. W pierwszym okresie pacjent zaczyna chodzić przy pomocy kul łokciowych z częściowym obciążaniem operowanej kończyny i pod kontrolą rehabilitanta uczy się odpowiedniego napinania izometrycznego mięśni uda.